Συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου στη Μυκονιάτικη το 1996

Αναδημοσιεύω τα λόγια της Φρατζέσκας Χανιώτη για τον Νίκο Παπάζογλου όπως και μία συνέντευξη που πήρε από τον ίδιο το 1996 για την Μυκονιάτικη, τη τοπική εφημερίδα του νησιού που άφησε εποχή..

Σήμερα στεναχωρήθηκα βαθιά.

Τόσο βαθιά όσο ένα πολύ μεθυσμένο λύγισμα της μέσης στα γυρίσματα της φωνής του Παπάζογλου. Στην Κάπαρη, στη Λάκκα, στο μωλαράκι τ' Άη Γιάννη, στη Δήλο, στο μονοκάμαρο των Σεπολίων, στο υπόγειο του Μπουρναζίου, στη μέση της Πανεπιστημίου. Πάντα νύχτα.

Ο Παπάζογλου, ήταν μονότονος, γήινος και homo faber όπως είπε ο ίδιος. Καταπιάνονταν τα πάντα με τα χέρια του. Όπως και τη συγκίνησή μας. Μόνος του, ολομόναχος την έφτιαξε, και ταιριάζει σε όλους: νεαρούς, ηλικιωμένους, ροκάδες, λαϊκούς, πιτσιρίκες, νοικοκυρές, μεταχίππηδες και φρικιά*

Σήμερα έφυγε αλλά ευτυχώς, άφησε πίσω του τραγούδια.

η φωτογραφία από την συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου στη Φρατζέσκα Χανιώτη (αριστερά) και στην Αλεξάνδρα Αγγελετάκη (κέντρο)

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από την αρχή και το τέλος. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την συνέντευξη στους παρακάτω συνδέσμους σε μεγέθυνση: 
πρώτη σελίδα
δεύτερη σελίδα

-Λοιπόν Νίκο, πες μας τον καημό σου.

-Αν παραπονεθώ εγώ, τότε θα πέσει φωτιά να με κάψει.
-Ας πάμε απ' την αρχή τότε.
-Γεννήθηκα, μεγάλωσα και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη. Τα πρώτα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα σε μια εξαιρετική γειτονιά της Θεσσαλονίκης: τα Λεμονάδικα. Δυστυχώς αυτή η γειτονιά δεν υπάρχει πια. Εκεί ήταν η αγορά των εσπεριδοειδών και διαφόρων άλλων καρπών που έφταναν καθημερινά από τη Χάιφα, την Κύπρο και αλλού. Σ' αυτή την αγορά λοιπόν, μέσα στα καφάσια και κάτω από τις σκάλες μένανε διάφορα παιδιά που ήταν ορφανά του Εμφυλίου και έκαναν του χαμάληδες για να ζήσουν. Εξαιρετικά παιδιά όμως. Αυτοί μου 'μαθαν πάρα πολλά πράγματα εμένα: το καταπληκτικότερο που μου 'μαθαν ήταν να περπατάω με τα χέρια.
[....]

-Ας κλείσουμε όμως με μια τελευταία ερώτηση. Το να περπατάς με τα χέρια σε τι σου χρησίμεψε βρε Νίκο όλα αυτά τα χρόνια;
-Να 'χω εμπιστοσύνη στα χέρια μου.