Mercedes Sosa

Το οδοιπορικό στις μουσικές του κόσμου που ξεκίνησε η Νέλλη συνεχίζω, με ένα αφιέρωμα στη Μερσέντες Σόσα, ένα χρόνο μετά το θάνατό της στις 4 Οκτωβρίου 2009.

«Η μουσική για μένα είναι το παν και όσο έχω φωνή δεν πρόκειται να σταματήσω για κανένα αντάλλαγμα του κόσμου» έλεγε η Μερσέντες Σόσα είδωλο για το λαό της Αργεντινής και σύμβολο κατά της αδικίας σε όλο τον κόσμο. Είχε το παρατσούκλι «la negra» για τα κατάμαυρα μαλλιά της και «φωνή της σιωπηλής πλειοψηφίας» επειδή δεν ήταν μόνο τραγουδίστρια αλλά και η δημιουργός που υποστήριξε χωρίς να φοβηθεί τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε.

Ήταν μια από τις βασικές εκπροσώπους του «nueva cancion», του «νέου τραγουδιού», που συνδύαζε μπαλάντες με παραδοσιακά όργανα, με στίχους που κινούνταν ανάμεσα στον ρομαντισμό και τα κοινωνικά ζητήματα.

      Η Μερσέντες Σόσα για πολλά χρόνια τραγουδούσε ζωντανά και μετά άρχισε να ηχογραφεί στο στούντιο. Είχε ηχογραφήσει σαράντα δίσκους και συνεργαστεί με γνωστούς καλλιτέχνες όπως ο Λουτσιάνο Παβαρότι, ο Στινγκ, η Τζοάν Μπαέζ κ.ά στον Ελληνικό χώρο έχουμε δει συνεργασίες της με τη Μαρία Φαρντούρη, τη Νανά Μούσχουρη, τους Απουριμάκ. Είναι μία από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν στην Καπέλα Σιστίνα του Βατικανού, ενώ είχε γεμίσει μεγάλα θέατρα και στάδια, όπως το Κάρνεγκι Χολ στη Νέα Υόρκη και το Κολοσσαίο της Ρώμης. «Ποτέ δεν περίμενα ότι θα τραγουδούσα και αυτό θα ήταν το επάγγελμά μου», είχε πει σε μια συνέντευξή της.

Γεννημένη στις 9 Ιουλίου το 1935 στο Τουκαμάν της Αργεντινής, άρχισε να τραγουδά μπροστά στο κοινό στα 15 της χρόνια, όταν κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμού τραγουδιού που είχε διοργανώσει ένας ραδιοφωνικός σταθμός της πόλης της. Πάνω στη σκηνή έδινε τις μάχες της για τη μουσική και για όσα πίστευε. Πάνω στη σκηνή την συνέλαβαν οι άνδρες του δικτατορικού καθεστώτος της πατρίδας της.

Τα τραγούδια της ήταν απαγορευμένα στη Χιλή. Έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο το δράμα του λαού της στα χρόνια της τελευταίας και πιο σκληρής δικτατορίας στην Αργεντινή (1976 - 1982). Απαγορευμένα τα τραγούδια της και στην πατρίδα της. Διώχθηκε από τη χούντα, συνελήφθη το 1976 και τελικά μετά τις απειλές που δεχόταν για τη ζωή της αναγκάστηκε το 1979 να εγκαταλείψει τη χώρα και να ζήσει εξόριστη στο Παρίσι και τη Μαδρίτη ως το 1982. Με το τραγούδι της δεν άφηνε στιγμή να ξεχαστούν στη δύση οι «ξεχασμένοι» της Νοτίου Αμερικής, παράλληλα όμως διέδωσε τους μοναδικούς ήχους της Αργεντίνικης και λατινοαμερικάνικης παραδοσιακής μουσικής.

Πού πας Αλφονσίνα με τη μοναξιά σου

ποια καινούρια ποιήματα ψάχνεις να βρείς

μια αρχαία φωνή από άνεμο κι αλάτι

σου θρυμματίζει και σου παίρνει την ψυχή

Κι εσύ προχωράς προς τα εκεί όπως στα όνειρα,

κοιμισμένη, Αλφονσίνα, που ντύθηκες τη θάλασσα …